Maligne whut? en de Icefield Parkway

Gister na het ontbijt zijn we met de auto richting Maligne Lake gereden. Om Maligne Lake heen staat een ring van bergen die dit meer vullen met hu gletsjer water. Middenin Maligne Lake bevindt zich Spirit Island, wat het hart van Jasper National Park vormt en wat alleen via het water te bereiken is. Maligne Lake is trouwens zo genoemd door een Fransman die het heeft ontdekt. Maligne schijnt zoiets te betekenen als 'wicked' cq 'huiveringwekkend' naar de omstandigheden in die tijd op het meer. Dus nee, we hoeven niet met zn allen op zoek naar Benigne Lake.

Wij zijn direct vanaf de parkeerplaats naar de boat rental gehopt en hebben ons vervolgens in een authentieke Canadese Canoe laten zakken. Peddelen maar! Het weer werkte prima mee en met een temperatuur van rond de 23 graden was het prima vertoeven. Spiegelglad kraakhelder water en net zo blauw als het water in Lake Louise. Langs de kant zijn we op zoek gegaan naar de moose die regelmatig rond het meer te zien is. Helaas nu niet, maar niet getreurd want de tocht alleen was wederom iets om niet meer te vergeten. Ik heb de blaren er nu nog van in mijn handpalm staan (lekker zo’n aluminium peddel). Na twee uurtjes op het meer weer terug naar de steiger, 2 kapiteinen op 1 schip werd best een uitdaging (peddel nou zo, nee, jij moet aan de andere kant, zucht, luister nou eens!) dus je kan het beste op je hoogtepunt stoppen :). Op de terugweg werden we nog even overvallen door een groep berggeiten, die spontaan op de highway voor onze auto kwamen loungen. Sure, why not guys? Sateetje iemand? mehehe

Terug in Jasper even in de relax stand en het zwembad en de hot tub beide weer onveilig gemaakt. Hierna in het stadje rondgelopen. Jasper ademt geschiedenis met zijn authentieke post office, fire department en stoomlocomotieven. Er is ook een klein museum toegewijd aan de tweede wereld oorlog. Naast de geschiedenis heeft Jasper ook een kleine maar gezellige winkelstraat en een aantal druk bezochte kroegen cq breweries.

Bofbipsen als we zijn was er gedurende ons verblijf ook nog een openlucht festival gaande met live muziek. Helemaal gezellig! Heerlijk gegeten bij Earl’s waar we voor het eerst hier de echte angus steak hebben getest en waarvan we nu met zekerheid kunnen zeggen dat je die zeker een keer gegeten moet hebben!

Vanmorgen voor vertrek uit Jasper ontbijt gescoord bij the Bear’s Paw Bakery. The BEST sticky cinnamon buns EVER! Het is hier trouwens of een overdaad aan eieren in alle soorten en maten of een muffin/pastry/bun/cake als onbijt. Met koffie, wat heilig is (dat zijn we gelukkig wel gewend) maar bijna altijd on-the-go. Kan ik mee leven tbh, nu alleen m'n billen nog..

Gewapend met verse sticky cinnamon buns en koffie-to-go in onze toet koers gezet richting Banff. Via, jawel, de ‘beroemde’ icefield parkway. Deze parkway is 230 km lang en brengt je langs alle grote namen in de Canadese Rockies; Athabasca Falls, Sunwapta Falls, Glacier Skywalk, Columbia Icefield, Peyto Lake, Bow Summit en uiteindelijk Lake Louise.

Na vandaag kunnen we zeggen, we hebben ze allemaal gezien! Bij de Columbia Icefields kon je met een speciale truck de gletsjer op, of we dat leuk vonden. Uhm, JA! Ik heb in IJsland al een keer op een gletsjer gestaan maar Jeroen nog nooit. Bovendien was het toen zo tof, dat doen we gewoon nog een keer! Dit keer alleen niet zelf, maar met behulp van de canadian glacier ICE EXPLORER (dumdumdum). Deze speciale trucks kosten meer dan een miljoen en hebben banden hoger dan ik zelf ben waarmee ze moeiteloos de helling naar de gletsjer op klimmen. Na 20 minuten klimmen konden we de truck verlaten voor een walk on the glacier. Hoe weird, in Jasper zat ik in 25 graden in mn bikini en een dag later sta ik in een temperatuur van 8 graden (!!) met een muts op bovenop een gletsjer. This country is a-w-e-s-o-m-e!

Op de gletsjer wat mooie foto’s gemaakt, zigzaggend tussen de Japanners door. Ik blijf het zeggen, those people are weeeeird! Complete hello kitty outfits, jassen met berenmutsen maar dan wel slippers of crocs eronder aan terwijl je een gletjser gaat beklimmen, what the F. I just don’t get it. Knettergek.

Na de eerste sneeuw van deze vakantie heerlijk zitten picknicken in de zon en daarna door naar Peyto Lake. Ik had al begrepen dat onder andere dit meer minstens net zo mooi is als het beroemde Lake Louise en ik ben het daar mee eens. Helaas voor ons was net de zon achter de voorspelde grote witte wolken verdwenen maar het water was er niet minder blauw om. De blauwe kleur van de gletsjer meren hier wordt trouwens veroorzaakt door het sediment van de gletsjers zelf. De bergen persen hun eigen gesteente zo fijn dat het reduceert tot iets wat mountainflour wordt genoemd. Dit ‘meel’ van steen beland uiteindelijk in de meren waar de zwaarste deeltjes naar de bodem zinken maar alle lichte deeltjes door het water blijven zweven en als kleine spiegeltjes het licht vanuit alle kanten reflecteren. Sooo pretty!

Vanaf de parkeerplaats bij Peyto Lake naar het daar speciaal voor aangelegde viewpoint gehiked. Hier waren echter toch iets teveel toeristen naar mijn zin en dus hebben we vrij snel besloten om de Bow Summit te gaan lopen. Dit is een hike trail van ongeveer 6 km totaal waarbij je 230 meter de hoogte in gaat. Op top is een nog veel beter oud viewing point met een fantastisch uitzicht over Peyto Lake en aangrenzend Waterfall Lake met beduidend minder toeristen.

Na een km of 3 werden we geacht rechtsaf te slaan het onverharde pad in en hier begon the echte klimmen. Shoes to the test baybee, yeah! Luid 99 bottles of beer zingend om de beren op afstand te houden zijn we als professionele amateurs in record tijd (zonder dollen, is dat sporten toch ergens goed voor) omhoog geklommen. Mijn hemel, wat een uitzicht. Fantastisch. Mooier heb ik ze tot nu toe nog niet gezien. Bovenaan de berg met je voeten in de alpenweide en een uitzicht op groene bossen en een heel erg blauw meer. En wat wolken. Grote wolken, die steeds iets dichter bij kwamen naarmate wij stegen. Waar uiteindelijk toen we de top bereikt hadden iets uit kwam. Iets wat zo hoog geen vieze natte regen meer is maar sneeuw. SNEEUW. Hi, I’m Olav and I like warm hugs. Zo voelde het ook, als een warme knuffel.

Sta je bovenop een berg in Canada op 2200 meter hoog met dat spectaculaire uitzicht en zachte witte sneeuwvlokjes vallen op je hoofd. Kan het beter? Zelfs meneer-ik-haat-kou was er even stil van. We zijn het erover eens. Nooit meer naar huis..

De sneeuw in Peyto werd onderweg naar Louise terug in het dal helaas dikke regen. Weather in the mountains, zo heb je zon, zo heb je regen, zo heb je sneeuw en dan weer regen. Deze regen zorgde echter wel voor de allermooiste, grootste en felste regenboog die ik ooit heb gezien (mensen stopten aan de zijkant van de snelweg om er foto’s van te maken). Een dag van uitersten en man, wat zijn ze welkom.

Na Peyto ook nog even Lake Louise gezien. Ook supermooi maar wederom liep er toen we er net waren een bus met Japanners leeg. Complete driepoot stellages en megalomane telelenzen overal doen toch iets af aan het mooie uitzicht. Omdat de zon bovendien nu echt verdwenen was zijn we lekker doorgereden naar Banff.

Nu in Banff aangekomen, ingecheckt en wat gegeten. Even bijkomen in het hotel van alle indrukken van vandaag. Voor morgen staan Moraine Lake, Emerald Lake en de Marble Canyon nog op de planning.

Voor nu, weltrusten vanuit Banff

Kus,

Maris

P.S. wifi in dit hotel is volgens Jeroen poepie-kakkie-scheetje oftewel ZAAD! ik ga mn best doen wat foto’s bij het verslag te voegen maar mocht het niet lukken, bear (hehe) with me