Winter Wonderland en Ghost Town
Door: MariskaMP
16 September 2015 | Canada, Revelstoke
Hoe erg is het, dat je echt even moet nadenken over wat je nu weer allemaal hebt gedaan en gezien voordat je het kan vertellen?
Gistermorgen in Banff wakker geworden op zn Nederlands, in de regen. Ditmaal in een hotel wat duidelijk zijn beste tijd heeft gehad en waar we dan ook zeker zo min mogelijk tijd wilden spenderen. Na het complimentary breakfast in de auto gestapt en richting Morraine Lake gereden, aangezien we die gister aan het einde van de middag hadden laten zitten voor wat het was en ik toch nog even wilde kijken. Op de parkeerplaats aangekomen vond een raaf het wel een goed idee om de auto naast ons even als uitkijkpost te gebruiken. Ik kan me niet heugen dat ik deze vogels in Nederland heb gezien maar hier vliegen ze echt overal. En ze zijn groot! (Grappig genoeg moet ik elke keer als ik er 1 zie meteen aan Hans Teeuwen denken met zijn verhaal over de vos en de raaf maar dit ter zijde)
Morraine Lake staat bekend om de 10 bergtoppen die zich allen rondom het meer bevinden en daarmee een spectaculair uitzicht vormen. Behalve dan als de wolken cq mist zich als een grote witte dot watten rondom de bergen scharen waardoor je eigenlijk helemaal niets ziet behalve wederom een plas blauw water, hahaha. Hoe briljant. Na een blik op het meer waar zich wederom teveel hello kitty selfie sticks bevonden ervoor gekozen om de hike te maken richting de consolation lakes, grenzend aan Morraine.
Deze hike zou ongeveer 6 km lang zijn en ons 320 meter laten stijgen. Aan met die wandelschoenen en gaan! De regen was ondertussen gelukkig opgehouden maar had het onverharde pad wel veranderd in een heerlijke modderpoel. De schoenen zien er nu dus uit zoals echt wandelschoenen betaamd, lekker smerig en gebruikt!
Vlak voordat we het pad zouden betreden stond er nog een groot waarschuwingsbord dat je deze trail alleen met 4 personen of meer mocht gaan volgen, ivm het risico op het tegenkomen van beren en ongetwijfeld ook zodat er hulp gehaald kon worden zodra je met je benen in een kloof vast kwam te zitten. Na het eerste semi aangelegde stuk kwamen we namelijk midden in een rock avalange gebied terecht waar ook duidelijk recent nieuwe rotsblokken naar beneden waren gekomen en het ooit bestaande pad hadden weggevaagd.
Zoals echte Nederlanders betaamd hebben wij het bord in de eerste instantie straal genegeerd en hebben we ons al klimmend en klauterend naar de overkant begeven. Daar liepen we een ander stel tegen het lijf wat op zijn retour was omdat zij wederom een bord met diezelfde waarschuwing waren tegengekomen. 2+2 maakt nog steeds 4 en gezamenlijk zijn we verder gegaan. Tijdens de klim omhoog over het drassige bospad sloeg het weer om en kregen we ditmaal hagel op ons hoofd. Dankzij iets wat gore-tex heet helemaal niet erg, sterker nog, wat ontzettend mooi om de omgeving om je heen langzaam wit te zien worden. Diep in het bos waar fel groen mos tussen de bomen groeit, paddestoelen zo groot dat je ditmaal wel meteen gelooft dat kabouter prikkebeen er woont, de herfst de kleuren rood, oranje en geel in het plaatje brengt en de vele naaldbomen het kerstgevoel met zich meebrengen werd nu het winterplaatje langzaam compleet. Fantastisch
Na een uur de berg op hiken aangekomen bij iets waarvan we ons hebben wijsgemaakt dat het deel 1 van het consolation lake was. Deel 2 was in de verte zichtbaar maar door eenzelfde rock avalange niet meer te bereiken. Het pad was compleet weg en rotsblokken groter dan ikzelf ben lagen her en der verspreid in het water. De hagel kwam steeds heftiger uit de lucht vallen en de uitdaging om toch verder te gaan hebben we overgeslagen, terugkeren leek ons verstandiger. Achteraf gezien een verstandige keuze, terug bij Morraine Lake in de gift shop om even op te warmen barstte het echt los en was de wereld na 10 min compleet wit.
Terug in Banff wat gegeten en nog even geshopt. Tijdens onze dagelijkse avondwandeling terug naar het hotel (echt nodig sinds ik besloten heb dat ik eigenlijk de rest van mijn leven alleen nog maar sticky toffee pudding wil eten, gewoon zeg maar, altijd) wederom getrakteerd op een witte wereld, ditmaal in de vorm van echte dikke vlokken sneeuw.
De sneeuw heeft de hele nacht aangehouden en vanmorgen werden we in Banff dus wakker in een Winter Wonderland. Supermooi gezicht, de bergtoppen nog witter, het hoge bos leek bestrooid met powder suger (you know, like what you put on your oilbal or appleflap) en ook de laagbouw had een bescheiden laagje wit. Aangezien we niet konden wachten dit hotel te verlaten zijn we meteen met de auto de sneeuw ingegaan richting Marble Canyon. Hier loopt een enorme scheur in de aardkorst die je steeds dieper ziet worden waar wederom een rivier doorheen klettert. In combinatie met het witte land wederom natuurgeweld op zn best.
Na Marble Canyon nog een bezoek gebracht aan Emerald Lake, wat bekend staat om zijn turquoise kleur. De sneeuw was opgehouden en de zon doorgebroken. Spiegelglad water zo ver je kon kijken met een kleur die zo fel is dat je het bijna niet gelooft. Bizar maar oh wat mooi weer!
De eindbestemming van vandaag was Revelstoke. Na Emerald Lake zijn we eigenlijk in 1 ruk doorgereden omdat we heel eerlijk, na de afgelopen 15 dagen, het autorijden af en toe wel een beetje beu zijn. Al moet ik wel zeggen, de elk die we langs de weg tegen kwamen heeft het wel weer een beetje goed gemaakt. Alle bomen overal wennen vrij snel, maar het wildlife wat zomaar te pas en te onpas voor je neus op duikt blijft wel iets heel bijzonders!
Nu in Revelstoke aangekomen bij ons hotel. Het is een oud familie hotel wat op 20 min rijden van het centrum van Revelstoke zelf ligt (kan beter). Enorm gebouw grenzend aan (hoe kan het ook anders) een meer en met uitzicht op de bergen. Kan erger. Het hotel heeft zelf een heel stuk vroeger braakliggend terrein omgetoverd in een zogenaamde ‘Ghost Town’ waar het een heel stuk van de geschiedenis van het stadje heeft bewaard of gerestaureerd. Je kunt er als gast van het hotel naar binnen en dan is het net alsof je duzent jaar terug gaat in de Canadese tijd.
Wij weten wat we morgen te doen hebben!
Eerst maar even een nachtje goed slapen (teveel herrie en licht in het laatste hotel) en duimen dat de keelpijn die toch wel echt als tonsilitis begint te voelen (thank God for de mogelijkheid tot het weglaseren van het grootste deel, zou whisky helpen?) weer snel overgaat. Me no likey.
Vanuit Revelstoke (en dus eigenlijk vanuit 1800BC) een dikke kus,
Maris
Gistermorgen in Banff wakker geworden op zn Nederlands, in de regen. Ditmaal in een hotel wat duidelijk zijn beste tijd heeft gehad en waar we dan ook zeker zo min mogelijk tijd wilden spenderen. Na het complimentary breakfast in de auto gestapt en richting Morraine Lake gereden, aangezien we die gister aan het einde van de middag hadden laten zitten voor wat het was en ik toch nog even wilde kijken. Op de parkeerplaats aangekomen vond een raaf het wel een goed idee om de auto naast ons even als uitkijkpost te gebruiken. Ik kan me niet heugen dat ik deze vogels in Nederland heb gezien maar hier vliegen ze echt overal. En ze zijn groot! (Grappig genoeg moet ik elke keer als ik er 1 zie meteen aan Hans Teeuwen denken met zijn verhaal over de vos en de raaf maar dit ter zijde)
Morraine Lake staat bekend om de 10 bergtoppen die zich allen rondom het meer bevinden en daarmee een spectaculair uitzicht vormen. Behalve dan als de wolken cq mist zich als een grote witte dot watten rondom de bergen scharen waardoor je eigenlijk helemaal niets ziet behalve wederom een plas blauw water, hahaha. Hoe briljant. Na een blik op het meer waar zich wederom teveel hello kitty selfie sticks bevonden ervoor gekozen om de hike te maken richting de consolation lakes, grenzend aan Morraine.
Deze hike zou ongeveer 6 km lang zijn en ons 320 meter laten stijgen. Aan met die wandelschoenen en gaan! De regen was ondertussen gelukkig opgehouden maar had het onverharde pad wel veranderd in een heerlijke modderpoel. De schoenen zien er nu dus uit zoals echt wandelschoenen betaamd, lekker smerig en gebruikt!
Vlak voordat we het pad zouden betreden stond er nog een groot waarschuwingsbord dat je deze trail alleen met 4 personen of meer mocht gaan volgen, ivm het risico op het tegenkomen van beren en ongetwijfeld ook zodat er hulp gehaald kon worden zodra je met je benen in een kloof vast kwam te zitten. Na het eerste semi aangelegde stuk kwamen we namelijk midden in een rock avalange gebied terecht waar ook duidelijk recent nieuwe rotsblokken naar beneden waren gekomen en het ooit bestaande pad hadden weggevaagd.
Zoals echte Nederlanders betaamd hebben wij het bord in de eerste instantie straal genegeerd en hebben we ons al klimmend en klauterend naar de overkant begeven. Daar liepen we een ander stel tegen het lijf wat op zijn retour was omdat zij wederom een bord met diezelfde waarschuwing waren tegengekomen. 2+2 maakt nog steeds 4 en gezamenlijk zijn we verder gegaan. Tijdens de klim omhoog over het drassige bospad sloeg het weer om en kregen we ditmaal hagel op ons hoofd. Dankzij iets wat gore-tex heet helemaal niet erg, sterker nog, wat ontzettend mooi om de omgeving om je heen langzaam wit te zien worden. Diep in het bos waar fel groen mos tussen de bomen groeit, paddestoelen zo groot dat je ditmaal wel meteen gelooft dat kabouter prikkebeen er woont, de herfst de kleuren rood, oranje en geel in het plaatje brengt en de vele naaldbomen het kerstgevoel met zich meebrengen werd nu het winterplaatje langzaam compleet. Fantastisch
Na een uur de berg op hiken aangekomen bij iets waarvan we ons hebben wijsgemaakt dat het deel 1 van het consolation lake was. Deel 2 was in de verte zichtbaar maar door eenzelfde rock avalange niet meer te bereiken. Het pad was compleet weg en rotsblokken groter dan ikzelf ben lagen her en der verspreid in het water. De hagel kwam steeds heftiger uit de lucht vallen en de uitdaging om toch verder te gaan hebben we overgeslagen, terugkeren leek ons verstandiger. Achteraf gezien een verstandige keuze, terug bij Morraine Lake in de gift shop om even op te warmen barstte het echt los en was de wereld na 10 min compleet wit.
Terug in Banff wat gegeten en nog even geshopt. Tijdens onze dagelijkse avondwandeling terug naar het hotel (echt nodig sinds ik besloten heb dat ik eigenlijk de rest van mijn leven alleen nog maar sticky toffee pudding wil eten, gewoon zeg maar, altijd) wederom getrakteerd op een witte wereld, ditmaal in de vorm van echte dikke vlokken sneeuw.
De sneeuw heeft de hele nacht aangehouden en vanmorgen werden we in Banff dus wakker in een Winter Wonderland. Supermooi gezicht, de bergtoppen nog witter, het hoge bos leek bestrooid met powder suger (you know, like what you put on your oilbal or appleflap) en ook de laagbouw had een bescheiden laagje wit. Aangezien we niet konden wachten dit hotel te verlaten zijn we meteen met de auto de sneeuw ingegaan richting Marble Canyon. Hier loopt een enorme scheur in de aardkorst die je steeds dieper ziet worden waar wederom een rivier doorheen klettert. In combinatie met het witte land wederom natuurgeweld op zn best.
Na Marble Canyon nog een bezoek gebracht aan Emerald Lake, wat bekend staat om zijn turquoise kleur. De sneeuw was opgehouden en de zon doorgebroken. Spiegelglad water zo ver je kon kijken met een kleur die zo fel is dat je het bijna niet gelooft. Bizar maar oh wat mooi weer!
De eindbestemming van vandaag was Revelstoke. Na Emerald Lake zijn we eigenlijk in 1 ruk doorgereden omdat we heel eerlijk, na de afgelopen 15 dagen, het autorijden af en toe wel een beetje beu zijn. Al moet ik wel zeggen, de elk die we langs de weg tegen kwamen heeft het wel weer een beetje goed gemaakt. Alle bomen overal wennen vrij snel, maar het wildlife wat zomaar te pas en te onpas voor je neus op duikt blijft wel iets heel bijzonders!
Nu in Revelstoke aangekomen bij ons hotel. Het is een oud familie hotel wat op 20 min rijden van het centrum van Revelstoke zelf ligt (kan beter). Enorm gebouw grenzend aan (hoe kan het ook anders) een meer en met uitzicht op de bergen. Kan erger. Het hotel heeft zelf een heel stuk vroeger braakliggend terrein omgetoverd in een zogenaamde ‘Ghost Town’ waar het een heel stuk van de geschiedenis van het stadje heeft bewaard of gerestaureerd. Je kunt er als gast van het hotel naar binnen en dan is het net alsof je duzent jaar terug gaat in de Canadese tijd.
Wij weten wat we morgen te doen hebben!
Eerst maar even een nachtje goed slapen (teveel herrie en licht in het laatste hotel) en duimen dat de keelpijn die toch wel echt als tonsilitis begint te voelen (thank God for de mogelijkheid tot het weglaseren van het grootste deel, zou whisky helpen?) weer snel overgaat. Me no likey.
Vanuit Revelstoke (en dus eigenlijk vanuit 1800BC) een dikke kus,
Maris
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
