Shrek en Ebola

Daar gaan we weer. Aangezien mijn lieftallige wederhelft mijn IJsland blog zo’n leuk initiatief vond en het ook voor het thuisfront een succes bleek te zijn doe ik nu opnieuw een poging. Dit maal vanuit Canada.

Eerst nog even snel het huis aan de kant gemaakt aangezien we daar bijna een maand lang niet komen (oke, eerlijk, Jeroen heeft dit gedaan want ik was natuurlijk heel druk met haren wassen, föhnen en stijlen…). De cat babies zijn uit logeren bij zusjelief die na een uurtje al de eerste schade kon rapporteren. Iets met een omgevallen krijtbord en een gat in de kast deur.. Onze Pip is een kleine heks zus, succes. Een gewaarschuwd mens telt voor twee :)

De koffers gingen maar net in de achterbak van de auto. Inpakken voor 22 dagen naar een land met het klimaat als het land waar we in wonen, goeie grap. Truien, tshirts, topjes, korte broeken, lange broeken, regenjas, schoenen en van bikini tot thermo ondergoed zitten in de tas geperst en Jeroen met zijn maatje 46 en drie paar schoenen mee is zeker weten over de grens van 23 kilo heen.

Eenmaal op Schiphol aangekomen bleek dit vermoeden te kloppen. Gelukkig heeft de man achter de balie ons gematst omdat mijn koffer net iets lichter was dan de max en we dus gemiddeld precies op 46 kilo uitkwamen. Phew

Het vliegtuig bleek, logisch ook voor zo’n vlucht, een megalomane airbus te zijn waar we gezellig met 350 andere mensen voor de komende tig uur ons onderkomen vonden. Tijdens het online inchecken leek het redelijk leeg te zijn maar helaas was dit niet meer het geval, alle stoelen waren bezet. Ik heb nog nooit langer in een vliegtuig hoeven zitten als 4,5 uur en dat waren er al ongeveer 4,5 teveel. De meeste mensen die mij kennen weten dit ook wel.

Ik hou niet zo van vliegen.

Niet van opstijgen, niet van landen, niet van uren in de lucht het gevoel hebben dat er niks mis kan gaan (totdat je ineens aan die ene aflevering van air crash investigation terug denkt waarbij een vliegtuig mid air in duzent stukjes viel alleen omdat ergens een stukje plakband overheen was blijven zitten, I blame the discovery channel) niet van het lange zitten, niet van het vervelen, gewoon niet punt.

Dus wat doe je dan, dan ga je op vakantie naar Canada. Duh. Face your fears is het motto. Ondanks dat het ver is en lang duurt. En na gister kan ik jullie ook vertellen, 11,5 uur vliegen is LANG. Als in LANG. Als in echt heel LANG. Als in - alles onder je navel is ook een halve dag erna nog gevoelloos- LANG.

De eerste 5 uur gingen nog wel, de ene film na de andere aangezet en jaloers opzij gekeken naar het voorbeeld van hoe mensen eruit zien die wel kunnen slapen tijdens de vlucht. Trouwens, Still Alice is een aanrader!

Rond uur 6 begon het eerste aangename doofheidsgevoel en heb ik me ruim 1,5 uur vermaakt met veranderen van houding. Als ik nou mijn voet op de leuning voor me zet, ja oh heerlijk, oh wacht nu niet meer. Als ik nou een beetje schuin ga zitten, oh ja heerlijk, oh wacht nu niet meer. Als ik nou een beetje onderuit zak en mn benen wat meer strek, oh jaaaaa heerlijk, oh wacht nu niet meer. Als ik nou…

Het enige wat toen nog een beetje hielp was staan en even een rondje lopen en flink de benen buigen en daarbij opletten dat je niet hardop de satisfactory geluiden maakt die je eigenlijk wil maken omdat dit en een beetje gênant is en er ook kleine kinderen bij zijn.
Onze buurman, een Canadian geboren in Deventer zei ook al, 'I have 2 fears about flying. The first one is sitting next to jabba the hut and the second one is sitting next to a baby'. Hij zat nu naast Jeroen, trek daar zelf maar een conclusie uit ;))

Vanaf uur 7,5 tot 8,5 voelde ik me net Donkey uit Shrek. Are we there yet? NO! Are we there yet? NO! How about now? NO! And now? Yes. Really? NO!

Na 8,5 uur was de tussenlanding in Calgary. Ook nog een tussenlanding ja. Blij om weer een aan de grond te staan was een understatement. De piloot maakte me nog iets gelukkiger met de mededeling dat we afhankelijk van de clearance ongeveer een uur aan de grond zouden blijven staan en dat de mensen die door moesten naar Vancouver het vliegtuig zeker niet mochten verlaten. YES. Huilen met de pet op. Het enige voordeel was dat er nadat de mensen die eruit moesten eruit waren gegaan er geen nieuwe passagiers meer bij kwamen en er dus steeds meer lege plaatsen in het vliegtuig te vinden waren.

BEHALVE ONZE RIJ!

Gelukkig was onze als eerste gemaakte Canadian dutchy friend de beroerdste niet en is hij languit op de rij voor ons gaan liggen waardoor we toch de benen iets konden strekken. Vanaf Calgary naar Vancouver was gelukkig maar 75 min vliegen en tegen die tijd maakte het dankzij het dwarslaesie gevoel niet zo heel veel meer uit.

Eenmaal geland in Vancouver waren de koffers verbazingwekkend snel beschikbaar en na een dikke 45 min in de rij voor de douane en een aantal ondervragingsrondes later, die gelukkig helemaal niet irritant zijn na uren opgesloten te hebben gezeten in een oversized pennen koker

‘So how long are you here?’ 22 days.
‘For holiday or work?’ holiday.
‘Where are you going?' we’re going to travel around.
‘Travel around where?’ - The moon -
‘What is your job back home?’ - Space cadet -
‘What do you do in a hospital?’ - finding UrAnus -
‘Did you come into contact with anybody with ebola?’ - yes, I deliberately brought it here, mind if I cough in your face? -

Omdat ik nog net wel zo helder van geest was om de zinnetjes tussen de streepjes alleen te denken en niet uit te spreken stonden we toch nog redelijk snel in de rij bij Alomo voor de autohuur. Voor de mannen onder ons, het is een twee weken oude hyundai veloster sport model met slechts 6500 km op de teller. Voor de vrouwen onder ons, onze toet is grijs. Gelukkig wel donkergrijs anders had ik meteen mn toupetje op kunnen zetten maar hij rijdt en heeft ons naar het hotel gebracht. Vancouver baybee!

Ik wil nu schrijven dat ik uitzinning van vreugde meteen mijn bij elkaar gezochte tripadvisor adviezen heb losgelaten op de stad maar dan zou ik liegen. We zijn ingecheckt in het hotel, hebben de auto geparkeerd en de koffers naar de kamer gebracht. Daar even gekeken waar we iets konden eten in de buurt. Dit is ‘The Flying Pig’ geworden. Ik moet van Jeroen aannemen dat het een hele gezellige tent was met lekker eten en dus een aanrader. Gelukkig voor hem was het meisje achter de bar super vriendelijk en gezellig want naast hem op de kruk zat een soort zombie. Walking dead was er niks bij. Het enige wat ik me nog kan herinneren was the most amazing pecan pie ever. Ik weet het nu al, ik kom thuis als een gezellig dikkertje maar nu is het echt eerst tijd voor

Zzz

Dikke kus,

Maris